Menu Inrto Routeinfo Overnachtingen Reisverslag1 Reisverslag2 Reisverslag3 Reisverslag4 Reisverslag5 Reisverslag6 Reisverslag7

Donderdag 28 april Beiden voelen we ons niet op z’n fitst. Wat doen we? Blijven of een liftje nemen naar Chefchaouen, omdat dat wellicht een leukere plaats is om te verblijven. Bovendien gaat het om een rode, waarschijnlijk drukke route. We kiezen voor het laatste. Als we op zoek gaan naar een taxi blijkt Rin zich eigenlijk toch fit te voelen om te gaan fietsen en As zegt oké.   Onderweg komen nog wat honden achter ons aan. ’t Lijkt dat in de midden-Atlas en Rifgebergte we wel wat last hebben van honden. De dazzer blijkt niet te werken op honden die achter je aan komen rennen, stenen gooien helpt daarentegen gelukkig wel. Na een beetje testen komen we erachter dat de dazzer werkt alleen bij honden die langs de weg staan blaffen. Die stoppen met blaffen en gaan met de oren trekken. Bij een groep rennende honden heeft onze Dazzer II geen merkbaar effect. Een gerust stellend idee is dat je de Dazzer altijd nog tegen de hond aan kan gooien, stenen zijn echter een stuk goedkoper en overal te vinden.   Chefchaouen kunnen we niet meer halen en  daarom is ’t tijd voor een lift of tussen-slaap stop. Bij Pont du Loukkos zijn we welkom; we kunnen de tent opzetten op een braakliggend stuk terrein daar. Dat zou geen probleem zijn. We drinken eerst wat, voelen nog lichte twijfel. Maar volgens één van de mannen zou liften ook moeilijk zijn; een autobus zonder licentieà dan denkt men (politie) wellicht dat de toeristen “afgeperst” worden. Maar de gendarmerie zit er vlak naast, hadden ze gezegd, dus de politie is in de buurt. We denken eraan om te vragen of we anders daar kunnen slapen. Maar we voelen ons al meer op ons gemak als blijkt dat het terrein echt van iemand is en sterker nog, die man (Nourredine wil binnen 2 jaar daar een camping opstarten). We bestellen tagine en zetten intussen de tent op. Er is al een gebouwtje met toilet-keuken-zitruimte. We nemen ieder 2 jus de bananes en heerlijke tagine en het is nog spotgoedkoop ook (2 tagines= 30 dirham=3 Euro). We wandelen met Nourredine naar zijn huis en maken kennis met zijn vrouw en 3 kindertjes. Ook hier weer eten/snoep en “mangez, mangez”. Nog ff en we ontploffen.   Vrijdag 29 april Rin is zeker nog niet fit, maar wil wel fietsen. Op wat koekjes & jus de bananes starten we (terwijl we drinken komt er trouwens nog een bepakte fietser langs maar die lijkt geen behoefte te hebben aan een babbeltje). Echt eetzin hebben we niet. De 30 km zijn wel pittig, vooral voor Rin: slapjes, veel klimmen en veel tegenwind. Onderweg drinken we regelmatig en eten we nog maar eens een sinaasappeltje. We geven er ook een aan “puntmuts” en maken nu eindelijk ook eens een goede foto van een puntmuts.     9 km. voor Chefchaouen nuttigen we nog wat op een terrasje alvorens de 2e pittige klim van vandaag te incasseren. In Chefchaouen zetten we –vooral Rin- in 1e instantie onze zinnen op een kamer met eigen sanitair. Na 1,5 uur gedwaald te hebben door de medina geven we dat op (de Spanjaarden hebben 1 mei een feestdag en hebben vakantie en zijn dus hier) en we nemen uiteindelijk een hotelletje in het centrum. We zijn moe en vallen in slaap. We worden nog op tijd voor het avond eten wakker. As had bij een restaurantje tortilla’s op de menukaart ontdekt, dat is wel eens een lekkere afwisseling op de tagines. As en Rin waren nog te slaperig om te beseffen dat hier erg veel Spanjaarden zijn (geen Mexicanen dus) en dan is een tortilla gewoon een omelet. Hier hadden we niet zo’n trek in; paar hapjes voor ons en de rest is voor de straatkatten die daar wel erg veel trek in hebben.   Zaterdag 30 april Vandaag wordt het een rustige rondkijk en foto-knip dag. De lange nacht slaap heeft ons beiden goed gedaan. We voelen ons goed genoeg om lekker door de medina te dwalen, deze is wel een paar stappen gemakkelijker dan die van Fes qua drukte en overzichtelijkheid. Vele fototoestellen hebben het hier druk, die van ons natuurlijk ook.     We kopen eindelijk nieuwe zonnebrand bij een drogist. De man ziet aan Astrids handen dat we op de fiets zijn; hij ziet op de bleke handen de afdruk van de fietshandschoenen. Al snel komen de foto’s van zijn Chefchaouen wieler verleden te voorschijn.   As zat al een week Rin te bewerken om naar de kapper te gaan en nu is het dan zo ver. Wel lastig uitleggen hoe het moet, maar dat er een stuk af moet is wel duidelijk voor ze; de tondeuse hapt vrolijk het haar van mijn hoofd. Voor de nekharen wordt een nieuw mesje in een ontsmette houder gestopt. Nog een beetje met de schaar bijwerken en klaar is Rintje. Nog niet eens zo’n gek kapsel. Bij ’t avondeten wisten de katten ons weer te vinden, we hadden nu meer trek, dus jammer voor de katjes.     Zondag 1 mei Zo, de alu ezels zijn weer opgeladen en we gaan weer een lekker stukje fietsen. Eerst bij Chefchaouen de berg af, dan eerste afslag rechts langs een riviertje naar de kust en dan naar Tetouan. Wel een lange route, maar ’t weer is goed en we rijden langs een riviertje dus ’t zal wel redelijk vlak zijn, denken we nu nog; dus niet zwaar.   erg honkvaste herders..........   Langs het riviertje is het een erg mooi ruig landschap met kloven en veel stijgen en dalen. Het is toch wel een zware route voor been en remblok.       Tijdens een water tank stop worden we voorbij gereden door de plaatselijke fietsclub. Al spoedig halen wij 2 fietsers weer in, die met een steen op de ketting aan het slaan zijn. Ze zijn erg blij dat wij een kettingpons mee hebben. We drukken het verkreukelde schakeltje uit de ketting en de fiets is weer goed. De Omo power poeder van een van de Marokkanen werkt erg goed om de handjes weer schoon te maken (ook onthouden voor thuis). Met z’n vieren fietsen we verder.         Boven aan de berg staat de rest van de fietsclub op ons te wachten. Berg op rijden ze rustig met ons mee om berg af met een noodgang naar beneden te racen. Onderaan worden we weer opgewacht. Na ongeveer 10 km zijn ze allemaal weer weg. De oudste van de groep komt nog naar ons toe fietsen om gedag te zeggen en wij fietsen daarna weer met z’n 2’tjes verder. Op zoek naar koekjes....100 km fietsen maakt soms erg hongerig. Bij ’t eerste cola bord hebben ze heel lekkere koekjes! Hiermee kunnen we Tetouan goed halen.   In Tetouan worden we opgewacht door “I’m not a guide” die bij alle hotels blijkt te werken die wij noemen. En ook dolgraag met ons mee wil om alle hotels laten zien. We checken in bij hotel Regina: back to the seventies.  De kamer is lekker ruim, gordijnen oranje en onder het bed is al jaren niet gestoft. Al snel blijkt dat we niet alleen zijn. Een grote kakkerlak komt onder het bed vandaan. Gelukkig hebben ze een grote spuitbus ter verdelging van niet betalende gasten. Betalende gasten wordt geadviseerd tijdelijk naar buiten te gaan na gebruik van deze spuitbus. Wij moeten toch nog gaan eten, dus dat is geen probleem. 1 Beest heeft van ons de volle laag gekregen en die ligt al snel (letterlijk) met z’n pootjes omhoog. Bij ’t restaurantje zoeken lijkt het wel koninginnedag (wel 1 dag te laat); spullen die op kleedjes op straat te koop liggen. Eetstalletjes en veel Marokkanen, dus net de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. Bij terugkomst in het hotel blijkt dat we meer vangst hebben . Er ligt nog 1 kakkerlak in de badkamer. Eerst maar wel ff goed luchten voordat wij er ook bij liggen.   Maandag 2 mei We worden wakker met gerommel van onweer en regen; 1e keer echt regen tijdens deze vakantie, maar dat is alweer opgehouden als we naar buiten gaan. Het regelen van de taxi naar Sebta is geen probleem. Deze taxi chauffeur is niet zo handig met het opladen van de fietsen. De trapper komt tegen het dak, maar een trapper is sterker dan zijn dak, dus moet ie het zelf maar weten.         We zetten koers naar de Marokkaans Spaanse grens. De route is niet zo bijzonder en vrij druk, dus zijn we blij met de taxi. We wisselen Dirhams en we rollen zo Fort Europa binnen zonder paspoort te laten zien.   Sebta bestaat hoofdzakelijk uit Ferry ticket verkooppunten. Wij gaan maar zo dicht mogelijk bij  het opstappunt de kaartjes kopen, je moet toch iets kiezen. De fast ferry brengt ons naar een heel rustig Algeciras. Alle winkels zijn dicht, saaie boel. Op naar Ronda dan maar; gaat ook niet: het is een feestdag en er rijden geen treinen meer die kant op. Dan toch maar een nachtje Algeciras. Om de overgang wat geleidelijk te maken overnachten we in een door Marokkanen gerund hotelletje. Na een wasje en schrijven gaan we eten; ook dat blijkt op een feestdag een hele opgave.   Inmiddels hebben we ook een lijstje gemaakt met typisch Marokkaanse dingen: “donnez moi dirham/stylo/bonbon” muntthee; =whisky maroc/berber tagine/couscous met brood teleboutiques kappers verse jus d’orange/pomme/advocat imamsà het galmende gebed ezel gebalk puntmuts (jalabbah) “I’m not a guide” Snorren Herders, schapen en geiten Marokkanen lopen veel Veel wind in de bergen Tapijtverkopers & “allemachtig, prachtig, 88”       Munt en munt beide erg belangrijk ik Marokko     Dinsdag 3 mei   Om 12:10 uur rijden we met de trein naar Ronda door eerst een heuvelachtig gebied en later meer rotsachtige bergen. In zowel de trein als in Ronda horen we tamelijk veel Nederlanders om ons heen. Ronda lijkt met name “ingenomen” door toeristen. We lunchen en bij een toerisme bureau vragen we de weg naar de camping. De gele route van de kaart is helaas toch aan de drukke kant.       Na 5 km bereiken we de camping. Op ons gemak installeren we ons. Het zwembad gaat pas in juni open en wij drinken een biertje/sherry (helaas i.p.v. de witte wijn die ik vroeg; communicatieprobleem?)  ’t Lukt ons om wat zout te bemachtigen (de 3 eetlepels zijn meer dan zat), zodat we geen flauwe pasta hebben.   Woensdag 4 mei We zijn later wakker geworden dan verwacht; nog steeds de Marokkaanse tijd in onze bio klok. Als we nu de volgende plek maar halen?? Eerst nog even inkopen doen, met een lege maag is natuurlijk niet te fietsen. Zeker niet als je ook nog over de winderige pas moet klimmen naar 1190 m hoogte. Wij bereiden ons mentaal voor op een grote zware klim. Vervolgens fietsen we over een lekker rustig weggetje door een mooi landschap. Voordat we het door hebben zijn we de pas over gestoken en fietsen we lekker verder.             5 km. voor onze camping praten we met 2 Duitse fietsers over altitude meters (daar praten Duitsers op de fiets met ons altijd over). Deze twee kerels lijden aan een ernstige vorm van campingblindheid; in 1 week fietsen van Faro (Portugal) naar hier hebben ze niet een camping gezien. (O,ja we hadden vandaag ook nog 2x2 fietsers gezien). Grappig dat je in 1 dag fietsen in Spanje net zo veel fietsers tegen komt als in ruim 4 weken Marokko. De camping ligt in een natuurpark bij een stuwmeer. Bij de receptie is niemand te vinden dus zetten we onze tent maar op en regelen we de rest later als we inkopen doen in de campingwinkel. Inmiddels is het te koud om nog te zwemmen dus dan de primus weer in brand zetten om een maaltje te koken.   Donderdag 5 mei Tik tak regen op het dak van de tent (klinkt in de tent altijd erger dan het is; bij buitenkomst is alles weer droog) As krijgt een koude douche, ik een warme (staan we weer kiet). Het eerste stuk van de route is weer erg mooi; wel de wind van voren, maar met dit landschap is dat niet zo erg.         Helaas is het goed te merken dat we naar een drukker gebied rijden. Er is steeds meer verkeer en ’t gratis wegenkaartje is voor dit gebied niet meer toereikend. Met een beetje gezoek en gevraag komen we er telkens toch weer uit. We weten ons einddoel te bereiken, de camping in Torremolinos. We hebben daar wel 2x de boulevard op en neer gereden; hebben we daar gelijk ook een goed beeld van gekregen; het was niet zo erg als we hadden gedacht, maar nog veel erger. Wij kijken onze ogen uit en hebben bewondering voor de mensen die hier hun vakantie doorbrengen. De camping vinden we uiteindelijk wel, langs de “snelweg” (waarop gefietst mag worden). Deze (camping) is gelukkig minder erg dan verwacht. ’s Avonds eten we heerlijk pizza en zetten we nog voet aan...het strand met palmbomen. Ohohoh waren we hier maar direkt naar toe gegaan om ons hier 5 weken te nestelen...   Vrijdag 6 mei Als dank voor het goede onderdoek  ”poetsen” we vanochtend de tent, zodat deze vanmiddag - thuis- direct onze kast in kan. Dit in tegenstelling tot onze zoute, vieze was; hopelijk kan de afvoer het aan.  Via de snelweg, alternatief is er helaas niet, rijden we naar het vliegveld. Gelukkig “maar” een krappe 3 km op deze weg, die toch wel druk en eng is. We zijn ruim op tijd op het vliegveld. Probleemloos checken we in en vliegen op tijd richting ons frisse landje. Daar wacht op vliegveld Rotterdam Airport als verrassing een mee fietster (tante van Rinnert) ons op en fietst er wederom iemand een stukje met ons mee. Ditmaal zonder taalproblemen.