|
|
Menu Intro Route info 8 jun 08 9 jun 08 10 jun 08 11 jun 08 12 jun 08 13 jun 08 14 jun 08 15 jun 08 16 jun 08 17 jun 08 18 jun 08 19 jun 08 20 jun 08 21 jun 08 |
Zaterdag 21 juni Na een flink ontbijt, pakken we ons boeltje in. Vanavond vliegen we om 21:30 uur. We laten onze tassen nog in het hotel en fietsen naar het strand. Rinnert houd ik vandaag zoet door nog wat koffie en caramelsnoepjes te kopen. Ik heb al snel mijn boek uit en heb, tussen het fietsen door, meer gelezen deze vakantie dan ik had durven hopen. In Castelledefedes fietsen we de heuvel op naar het kasteeltje “Castell”, wat nu verlaten en er deels vervallen bij ligt. Een reclamebord in de tuin vertelt ons dat er renovatieplannen zijn. We laten ons nog tot een schepijsje verleiden, wat we bijna kunnen opdrinken, zo snel smelt het. We doen nog wat inkopen, zodat we op het vliegveld nog wat te versnaperen hebben en zuilen een pakket karton uit de supermarkt mee voor het inpakken van de fietsen. We vragen een Spanjaard of de trein stop in ..... Hij bevestigt dit. Echter blijkt, zoals we vermoedden dat we toch in een intercity zitten. Geen man over boord, want op het station waar de trein wel stopt, kunnen we eveneens overstappen om naar het vliegveld te gaan. Enige nadeel is dat het een groter station is en we dus moeten zeulen om het juiste perron te bereiken. Dat we in de intercity beland zijn, lijkt ons geluk. Terwijl we zoeken naar welk perron we moeten, raken we aan de praat met een Nederlands stel, wat dezelfde vlucht heeft als wij. Zij vertellen dat we naar vliegveld Francia moeten en niet naar El Prat, waar wij vanuit gingen. Tsjonge, stomme vergissing van ons, al waren we daar dan sowieso nog wel tijdig achter gekomen. En zo reizen wij met hun naar Francia. Als we op het betreffende station aankomen, herkent de jongen de plek echter niet als zijnde het station waar het vliegveld is. Zijn vriendin krijgt het helemaal op zenuwen. Hij belt met Nederland. Wij vragen een stel Spanjaarden hoeveel en waar vliegvelden zijn. Er is er maar 1, inderdaad deze trein, maar dan de andere kant op, naar vliegveld..........ja je raadt het al “El Prat” ,wat overigens niet ligt aan treinstation “El Prat”, maar nog een/twee halte verder. In de trein beginnen we de tassen nu vast samen te binden, zodat we op het vliegveld alleen nog onze fietsen bagageklaar hoeven te maken. Helaas is ook nog iets uit de handbagage gaan lekken, dus we hebben genoeg te doen in de trein. Op Barcelona is het druk. We staan achter in de rij en pakken onze fietsen, af en toe naar voren duwend, de rij volgend, in. De wachttijd is al snel 45 minuten en Hoeveel tassen?” “Twee”, zeg ik en hij zegt me dat we ze op de band kunnen zetten en plakt er stickers op. Rinnert zegt dat we ook twee fietsen hebben. Hij reageert geirriteerd dat we dat eerder hadden moeten zeggen. De banden vindt hij niet leeg genoeg en vervolgens zegt hij dat we hem moeten volgen. Hij bedenkt zich en klimt in de telefoon. De fietsen moeten we bij hem achter de balie neerzetten. Met onze handbagage gaan we door de controle, de man in kwestie is ook weg. We kijken elkaar aan, de fietsen gaan vast niet mee met onze vlucht. Dezelfde man en vrouw van de balies staan ook weer bij de incheck bij het vliegtuig zelf. Nu is duidelijk waarom hij geirriteerd was, daar moest hij natuurlijk ook weer op tijd zijn. Echter........we vertrekken met 1,5 uur vertraging. Het vliegtuig waar we mee gaan is zojuist pas aangekomen en het duurt nog een uur voordat deze leeg is. Barcelona kampt met een tekort aan bagageafhandelaars......we kregen al zo’n idee. In de wachtruimte hangt een tv. Vanavond zal er niet veel gezeur zijn dat het vleigtuig later vetrekt. Nederland-Rusland spelen in de kwartfinale. We kunnen de wedstrijd zien, de Russen staan met 1-0 voor. Er zit 1 Russisch gezin, heel vrolijk in deze wachtruimte. Telkens juicht de man als aan Nederlandse zijde iets stoms gedaan wordt. Een vliegtuig stroomt leeg. Mensen lopen voor het tv-scherm en krijgen van fanatieke kijkers een snauw dat ze aan de kant moeten. Kort erna, vlak voor tijd, krijgen anderen een daverend gejuich en gejoel.........Nederland maakt 1-1. Hoe vreemd moet het zijn, om zo een vliegtuig uit te komen. Dan kunnen we vertrekken, de verlenging zien we niet. Er wordt in het vliegtuig omgeroepend dat de Nederlanders helaas verloren hebben. Het is maar goed dat ik mijn fotoserie in Barcelona gemaakt heb. Even heb ik overwogen om anders de komende dagen nog snel het Nederland in Oranje als zomerthema voor mijn serie vast te leggen. Onze tassen hebben we al snel. En, volgens verwachting, zijn onze fietsen niet meegekomen. Gelukkig haalt mijn zusje ons van het vliegveld en rijden we, na haar weer afgezet te hebben, door naar huis. Twee dagen later zijn we weer in het bezig van onze fietsen. We zijn blij dat het op de terugweg is gebeurd.
|