Menu Heenreis Pittige start Bs.As. Foto's Bs.As.2 Tigre FIETSEN Vlak Heuvel Van Alles Cordoba Onderweg Parken Wat Andes Sponsor Kapper Borden Post Nog wat.. Bodega En nog wat Uitslag referendum Pas Intermezzo Verjaardag Pino Chile Kolonisten Costa Lopen Valdivia Lago Salto Fietsers Argentinie Chiloe Puerto Montt Carretera Austral 2006 Nieuwjaar 2007 Austral OHoggens Fitz Roy Weer_pampa Douche Piet Moreno Puerto Natales Torres del P Kilometer Punta Arenas Tierra del Fuego Uitslag Rio Grande Ushuaia Bus P Valdes Rio Cuarto Zonnetje Jarig Portezuelo Clavillo Tucuman Valles Obispo Salta Tren a las Nubes Cobres Paso Sico Valle de Luna Lagunas Uyuni Potosi Nieuws Naar_Sucre Sucre Kinderkop Cbba Klimmen Dalen Klimmen Oma La_Paz Cor-Gua Bootje Sorata Achacachi Copacabanana Isla del Sol Peru Oruro Oruro II Tupiza Salta Rosario Plat Colonia-BsAs BsAs

Vliegen met de Amerikanen Vincent wil vandaag wel onze chauffeur zijn, zodat hij de komende maanden onze twinnyload mag lenen en brengt ons naar Schiphol. We zijn op het ergste voorbereid, lange uitgebreide controles. Het lijkt wel te gaan kloppen, maar vooral zijn er een aantal zaken waar we ons over verbazen. Bij het inchecken moeten we een adres opgeven waar we naar toe gaan, gelukkig hebben wij, die toch ook niet vies zijn van op de bonnefooi gaan, ditmaal toch nog een camping uitgezocht. Bij aankomst wordt ons gevraagd of we de fietsbanden (de fietsen zitten in dozen) hebben schoongemaakt. Haha, als we ons huis al niet frequent poetsen..... Blijkbaar zijn ze bang voor ziekten, naar de staat van onze schoenzolen (er past flink wat prut in de groeven) wordt niet gevraagd. We houden onze mond en gniffelen dat we het advies van op de site van het ministerie van buitenlandse zaken maar beter kunnen opvolgen (dat advies luidde dat je beter geen grappen en kritische opmerkingen t.a.v. de controles, kunt plaatsen) De bagage en incheckcontroles zijn niet indrukwekkend. Bij de gate worden we wel uitgenodigd aan een speechachtige tafel (mogen we Bush gaan imiteren?). "Is de bagage van jullie, wie heeft het ingepakt, waar?" As: "ja, wij, Balie 26". "Je luistert niet goed, waar heb je het ingepakt?" "Oh, thuis". "Heb je het onbeheerd achtergelaten?" De toon wordt gezet, maar uiteindelijk is het toch een lachertje. Vloeistoffen mogen niet mee i.v.m. angst voor terroristische aanslagen. Maar wij weten dat een man toch 3 flesjes drinken in zijn tas heeft. Hij heeft gehoord dat een vrouw spa-rood bij zich had en de beveiliging zei dat ze het maar onder haar jas moest verbergen en niet aan anderen moest laten zien. Helaas moeten onze stoelnummers nog bepaald worden, waarschijnlijk aan de hand van wie uitvallen. Resultaat is dat we niet naast ellkaar zitten, gelukkig nog wel achter elkaar. En ik, heb de stoel van een 1 jarig kindje gekregen, dat net door de moeder op Schiphol achtergelaten moest worden. De Amerikanen vinden dat een eigen paspoort voor kinderen met de poepluier ingegoten moet worden en niet bij de moeder in het paspoort mogen staan. De ambtenaar uit haar woonplaats was hier ook niet van op de hoogte en heeft haar verkeerd geinformeerd. De vlucht gaat naar wens en 8,5 uur later stappen we veilig op Amerikaanse bodem. Verhongeren in AmerikaNa uitgezocht en nagedacht te hebben, met onze moeie koppen, wat het handigst is, met een taxi of de fiets naar camping te gaan, laten we ons per taxi brengen.De fietsdozen kunnen mee. Het is een mooi gelegen park- achtige camping. Vermoeid zetten we ons tentje op in de buurt van grote Amerikaanse campers (als deze rijden, slepen ze er vaak nog een auto achteraan) . De campstore is gesloten en dus fietsen we naar een ander gebouwtje. Oh, dichtbij, 10 miles verderop, is een pizzahut en mcdonald. Nou overdrijven zij vaak wel over de aantal miles, maar het komt erop neer dat we de Edah nu al en vooral tegen onze verwachting in, missen. Halverwege het fietsen keren we maar om. Wederom moeheid en dat we het op de donkere wegen nu niet zo slim vinden verder te gaan tussen de autos die opzich wel redelik rijden, maar niet allemaal. Morgenochtend maar ergens in de middle of nowhere een grote supermarkt opzoeken of een voorraad pizzas bij de pizzahut halen. We zijn tot op heden nog niet verliefd op het land met zijn hard en vooral snelpratende volkje, maar lachen er wel om hoe onze reis nu start, helemaal als het 's nachts non stop regent. Als dat maar ophoudt, want regen zullen we krijgen, kou ook, maar liever nu toch nog maar niet. De dagen erna is het prachtig weer en de contacten met de Amerikanen zijn leuk en ze zijn grotendeels zeer netjes in het verkeer. Of we nogmaals zouden kiezen voor een langere tussenstop weten we nu niet, want dat betekent wel: 2x fietsen inpakken, vervoer naar stad regelen, vooraf 1e overnachting regelen en daarnaast ook je een beetje voorbereiden op de omgeving/cultuur. Rinnert en zijn neusRin presteert het ditmaal sneller dan in Marokko de aandacht op zijn neus te vestigen. "Niet met een schuine ketting fietsen, As" , gevolgd door een "gvd". Tjonge Rin, zo boos hoef je toch niet op mij te worden, denkt As. Maar als zij zich omdraait loopt het bloed van Rins neus; hij had de overhangende dennetak niet gezien en loopt momenteel nog met mooie schrammen rond. Onze honger stillen lukt prima; wel is het ff moeilijk kiezen waarmee. De sortering is enorm uitgebreid (Albert Heijn let dan we op de kleintjes, maar is daarnaast zelf ook een kleintje) en bovendien groot verpakt. < < Verder kunnen we er onze gezondheid checken en jullie hoeven je geen zorgen te maken over onze bloeddruk: As: 113-63, hartslag 69 Rin: 121 - 76, hartslag 60 Met Moose, die met zijn GPS aan de wandel is, hebben we bij aankomst op de camping ff gebabbeld. Hij heeft het idee om de dag erna samen te eten, na zijn werk. We hebben echter geen concrete afspraak gemaakt. Wanneer we op pad zijn gegaan naar een eettentje, komen we hem toevallig toch nog tegen bij de stoplichten. We eten samen pizza, met heel Amerikaans, onbeperkt frisdrank tappend. Wie weet komt hij een keer in Europa fietsen met zijn vriendin, die momenteel aan het oefenen is. Tot die tijd zal hij het bij hiking moeten houden. W&OD trail naar Washington De eerste dagen komen we amper een fietser tegen, maar wanneer we de W&OD trail (was oorspronkelijk een spoorlijn, maar is nu een pad voor al het niet gemotoriseerde verkeer) gevonden hebben, die naar Washington leidt, zien we de sportieve Amerikanen. Het is een mooie en leuke route. We begrijpen nu dat het milieu hier niet hoog op de agenda staat, want hier is nog natuur genoeg. Aan het einde van de trail fietsen we samen op met een Amerikaan, die eveneens de route zoekt langs de rivier, vanwaar wij makkelijk kunnen oversteken naar het deel met de monumenten. Hij heeft een goede fietskaart, die wij snel fotograferen, voor als we weer zonder hem verder gaan. We vertellen hem dat we bij Bush op de koffie willen gaan, waarop hij zegt "Well, give him my best.......I hope you kan take him with you and get rid of him in the jungle". We schieten prachtige toeristen plaatjes. 's Avonds komen we, na 80 km bekaf bij de tent. Hier lijkt een ongenode gast geweest te zijn; vermoedelijk heeft een eekhoorn pindakaas in de afvalzak gezocht. Gelukkig heeft hij geen fietstas opengehaald; van een andere campinggast vernemen we namelijk, dat ze in staat zijn de plastic deksels open te knagen. Goodbye America Met een taxi gaan we weer naar Dulles airport. Hier hebben ze weer andere controles; ditmaal geen interview, maar een poortje waar je doorheen moet, waar ze lucht langs je blazen. Bij aankomst in het hotel blijkt dat ze ook onze fietsdozen geopend te hebben ter controle. Deze hebben ze gelukkig ook weer goed dicht getaped en we vinden het toch ook wel fijn dat ze hun moeite bespaard hebben en niet onze tassen geopend en leeggehaald hebben. We vertrekken i.v.m. dat de luchtdruk in het vliegtuig nog niet oke is, met een uurtje vertraging, maar komen toch nog op de geplande tijd aan. De vlucht is langer, maar we kunnen gelukkig redelijk slapen. In Buenos Aires regelen we een taxi, er zijn grote prijsverschillen. Het is weer ff wennen aan het leven van handelen en leren aanvoelen hoe dingen geregeld kunnen worden. We hebben een rustig ritje en het lukt ons toch al best aardig om met de taxichauffeur een babbeltje in het Spaans te voeren. Het hostel is oke, wel hebben we schimmelkunst op onze kamermuur staan, inclusief luchtje. Wat een verschil is deze stad met wat we in Amerika hebben gezien. Amerika was heel schoon en we hebben er vooral villa's, nieuwbouw en grote statige panden gezien. Hier het "echte" stadsleven, met grillluchtjes, oude pandjes en 's avonds staat de vuilnis aan straat om opgehaald te worden, maar niet voordat honden en armen erin hebben lopen zoeken. Het Spaans levert eigenlijk tot nu toe geen grote problemen op. Gisteren hadden we blijkbaar zo goed besteld dat we 3 toetjes kregen, terwijl we dachten er 2 besteld te hebben (dat dacht de serveerster zelf ook hoor). In Amerika echter begrepen ze bij de Taco Bell fastfoodketen niet wat we bestelden en kregen we maar de helft van onze bestelling. We vinden het, ondanks de extra moeite, wel leuk dat we nog ff in Washington zijn blijven hangen.Nu gaan we hier onze draai vinden en kunnen we onze tassen beter gaan inpakken (ivm vliegreis konden sommige spullen nog niet op de meest handige plek gestopt worden). Dat inpakken ervaren we als het inrichten van een nieuw huis, waar alles nog een plekje moet krijgen.