|
|
menu |
.....Het begin Het reis idee was er al langer, in den beginnen vooral bij Astrid. Bij haar trekken de vreemde culturen en landschappen al vanaf het moment dat ze plaatjes in boeken over de vreemde culturen kon bekijken. Maar om echt de knoop door te hakken Rinnert vond het reizen ook altijd wel leuk maar dan meer voor een week of 4. Tot nu toe is dat dan ook de lengte van onze fietsreizen geweest (heeft natuurlijk ook met werk en zo te maken). Ondanks het aandringen van zijn moeder die vond dat hij na zijn studie de wereld in moest trekken is hij toch gewoon zoals het "hoort" met de kantoorbaan (Bij Smit Engineering) begonnen. Dat was inmiddels al zo'n 7 jaar geleden, sleur in het werk begon waanzinnige(is een beetje overdreven hoor) vormen aan te nemen. In het najaar van 2005 werd duidelijk dat het contract van Astrids werk niet verlengd zou worden door bezuinigingen en inkrimping van het CWI. In de zomer van 2006 zou zij dus werkloos zijn en weer een nieuwe baan moeten zoeken. Op dat moment kwam, kiekeboe, het reisplan weer naar de oppervlakte drijven. Wij kwamen tot de conclusie dat er geen enkel excuus meer was om niet voor een langere tijd op reis te gaan, behalve het feit dat we familie en vrienden zullen missen en dat je het angstige onbekende als toekomst kiest. Deze twee laatste dingen zal je altijd houden dus was de conclusie: Als we het nu niet doen, dan doen we het waarschijnlijk nooit. Een dikke streep door het reis idee zetten voelde niet goed, dus zijn we gaan plannen wanneer wat allemaal moet gebeuren omdat je ander waarschijnlijk tegen wat praktische bezwaren aan loopt als je zonder na te denken naar een of andere bestemming vertrekt............. Er komt nu een verhaal naar boven van iemand die plotseling met zijn vriendin voor onbepaalde tijd naar Engeland vertrok. Toen ze aan wal stapten hadden ze geen idee wat ze daar eigenlijk zochten. Gelukkig hadden ze nog net voldoende geld om een kaartje voor de boot terug naar Nederland te kopen. Een aantal knopen moeten we voor vertrek doorhakken. Hoe lang willen we weg? Wat doen we met ons huis verhuren of verkopen? Waar laten we onze spullen? Wat wel en niet verzekeren en hoe? Hoe zit het nu met die nieuwe ziektekosten? Waar gaan we eigenlijk heen? Welke taal spreken ze daar? Hoe komen we daar? Gaan we alleen maar fietsen of proberen we ook nog iets anders te doen? Hoe zit het met de seizoenen enz. De geplande routeDe route die we nu in gedachte hebben is hieronder op de kaart in getekend. Het is nu nog een globaal idee, we weten tenslotte nog niet wat er op ons pad komt. We laten ons hierdoor graag beïnvloeden. Op 4 september gaan we vanaf schiphol naar Washington DC, daar blijven de dan nog een paar dagen (we zijn er dan toch). Vervolgens vliegen 8 september we door naar Buenos Aires. Vanaf Buenos Aires gaan we met de fiets via Cordoba naar Santiago de Chile. Daarna rijden we naar het zuiden voor zolang we zin hebben of kunnen fietsen. In Ushuaia houdt in iedergeval de weg op en vanaf daar gaan we op een of andere manier weer terug naar waarschijnlijk Buenos Aires. Mochten we dan nog zin hebben om verder te gaan dan kunnen we vanaf daar in de richting van Uruguay, Brazilie, Paraguay, Bolivia en Peru fietsen. De exacte route zien we nog wel en dat is natuulijk ook afhankelijk van de (politieke) situatie ter plaatse. Voor het klimaat hebben we gebruik gemaakt van een programmatje van het KNMI: WKI Verhuizing deel 1 Vrijdag 14 juli t/m zondag 16 juli Wij hebben besloten de spullen op te slaan in een nog te timmeren (beter gezegd electrisch te schroeven) hok in de schuur bij Lily, Rinnerts moeder. Voordeel is het lage kostenplaatje (de materiaalkosten van het hok, dat later ook nog dienst kan doen voor iets anders, bijv. de kunstwerken die Lily maakt) en dat we geen ruimte hoeven te huren, waarbij waarschijnlijk ook nog iemand contactpersoon moet zijn. We hebben besloten ook direct vast een deel van het meubilair mee te nemen, nu we toch naar het noorden afreizen en hebben daarvoor de grootste bus gehuurd die wij mogen berijden. Vrijdag in de middag halen we de bus en direct ook het materiaal voor het hok op. Om 15:00 uur staan onze ingeleende verhuizers, Tim en Vera klaar. Zaterdag ruimen we de schuur op, maken een hoek vrij waar we de spullen tijdelijk neer kunnen zetten. Dit, omdat we genoodzaakt zijn geweest het plaatmateriaal voor onze opslag onderop te doen en dus eerst de bus moeten uitladen. Het maken van het hok vinden we een leuke klus. Het duurt wel iets langer dan verwacht, omdat het wat tijd kost om in een scheve schuur een redelijk haakse opslag te maken. Moe en met wat spierpijn, maar voldaan, rijden we 's avonds huiswaarts. Uitzwaaifeestje Minder dan een maand voor ons vertrek naar Buenos Aires (via Washington). Om echt in de stemming te komen, organiseren we een kampeer-uitzwaaifeestje. De camping en catering geregeld, partytent en versiering gekocht evenals drank, versnaperingen en ontbijt, besteden we onze tijd vooral aan het volgen van het KNMI. We zijn blij: het weer is perfect: de hittegolf is voorbij dus geen gezweet, het heeft heerlijk geplenst de afgelopen week: dus een frisse buitenlucht en het kampvuur kan doorgaan en het is op tijd weer droog met een aangename temperatuur van tegen de 25 graden. Gezellig druppelt, tijdens nog wat regengedruppel, iedereen binnen. De feesttent is snel gevonden, koffie pruttelt en al snel wordt er flink gebabbeld. Wij genieten, temeer we merken dat al snel iedereen zich vermaakt, wat toch altijd afwachten is, want behalve wij, kent niemand iedereen. klik hier voor demofilm ballon vouwen door de winnaar Indiase soep, turks en libanees brood, groene en couscoussalade, gevulde pepertjes, olijven, tapenades, quiche en kofte als beloning voor de mooi ontworpen ballonnen fietsen. Onze moeders gezeteld in heerlijke stoelen, anderen staand of zittend al dan niet aan tafel. Zoals altijd blijft er veel over, dus een deel gaat naar de honden van As' paps, de rest voor het ontbijt en ook thuis genieten we een dag later nog van de couscoussalade. 4 stoere mannen van ons gezelschap (we noemen geen namen) doen een potje voetvolley en wijken niet zomaar voor de andere campinggasten die al langs de kant staan te popelen om dat na te doen. Een aantal van onze vrienden werpt zich op als takkewijf en sprokkelen een en ander voor een vuur dat nog uren zal branden. Een aantal van onze familieleden en vrienden zwaaien we 's avonds al uit, anderen de dag erna. Gelukkig is het nog niet bij iedereen al het afscheid voor een langere periode, want dat zou het nu al wel heel beladen maken. Dus spreiden we dat en zien we in ieder geval onze ouders en de meeste zusje en aantal vrienden nog de komende tijd. Wanneer wij onze nieuwe matjes en slaapzakken willen showen, blijkt dat wij onze binnentent niet meer inmogen. Wij bereiden ons op het ergste voor en durven pas, als de moeheid het toch van ons wint om 5:00uur, als laatste onze tent in te gaan. Onze angst blijkt ongegrond, geen spinnen en slangen, maar een binnentent met een hoog Ikea gehalte: een ballenbad van ballonnen. We overwegen ze te laten knappen ivm geluidssensatie over de stille camping, maar houden ons in. Evenals dat we het idee, n.a.v. dat we een mobieltje horen, om iedereen in de tentjes een sms-je te sturen ("slaap lekker/ vind je het gezellig/ nee, nu geen kindertjes maken") ook maar niet uitvoeren en het bij melig gelach houden. Op de woestijn bij Kootwijk zwerven we met z'n achten nog ff rond, eten nog wat op een terras en zwaaien wij naar de laatste van onze gasten. Moe, maar super tevreden en nagenietend van het zeer gezellige weekend met onze familie en vrienden vertrekken ook wij, ditmaal nog naar huis. Verhuizing deel 2 Als de bus en een 6-wielige steekwagen (om zo de wasmachine vanaf de 4everdieping naar beneden te krijgen) zaterdagochtend opgehaald zijn, en het grof vuil weggebrachtis, zijn we klaar voor de verhuizing. Aangezien we de verhuizers eerst met koffie willenverwelkomen, parkeren we de bus toch maar in. Helaas rijden we hierbij schade, doordat Rin, diehulp krijgt van een jongeman het “ho- gefluister” van die jongen niet hoort en zat te wachten opeen hand als “ho-teken”. Pim, Margreet, Timo en Marieke blijken flinke doorzetters (of erzat gewoon goed spul in de muffins). In no time staan de dingen in de bus. Het leukste moment lijkt het naar het beneden brengen van de wasmachine, Het goed vastzetten van despullen, waaronder lastige dingen als planten en fietsen, kost het meeste tijd. ’s Avonds krijgen we van een van de andere verhuizers nog een sms met de vraag of er ook massage geregeldis,...............ik wist dat we iets vergeten waren. Nog amper de straat uit, presteertAstrid het om een spiegel van de bus te rijden, echter blijkt die zo weer terug te klikken tezijn, dus valt het allemaal nog mee. (Handig, die spiegelverwarming kan dus ook goed als borgdraaddienen zodat de spiegel niet op straat klettert). Ook tijdens dit verhuisweekend is onzecateringdame weer van de partij; er wordt wederom weer goed voor ons gezorgd. De vloervan het hok is toch meer doorgezakt dan verwacht en dus krikken we deze op en m.b.v. vele stenendie er nog in de tuin van Lily te vinden zijn, ondersteunen we de vloer extra. Zondag eindvan de middag rijden we nog door naar Groningen om planten naar mijn zusje te brengen, waar onseveneens een heerlijke maaltijd voorgezet wordt. Voor Rinnert is het onderweg tijd om terelaxen. ’s Avonds laat terug, ontbreekt het ons vervolgens niet aanaandacht; er wordt flink geseind. Waarschijnlijk zit 1 van de koplampen er verkeerd in waardoorhet lijkt dat wij groot licht aan hebben. Het grote voordeel hiervan is wel dat we in Meppel deverkeersborden van Rotterdam al konden lezen;-) Al met al verliep deze verhuizing ietsminder glad dan het 1e deel, toch komen we moe maar voldaan weer terug. Maandag endinsdagochtend vroeg staat in het teken van onze spullen inpakken. (die we de komende weken entijdens de reis nog nodig hebben). Wij mogen in het huis van de kopers, eveneens onze burenverblijven. Dinsdagochtend doen we de checkronde met Vincent en Brenda en vertrekken naarde notaris. |